گاهی كه دلم...

به اندازه ی تمام غروبها می گیرد...

چشمهایم را فراموش می كنم...

اما دریغ كه گریه ی دستانم نیز مرا به تو نمی رساند...

من از تراكم سیاه ابرها می ترسم و هیچ كس...

مهربانتر از گنجشكهای كوچك كوچه های كودكی ام نیست...

و كسی دلهره های بزرگ قلب كوچكم را نمی شناسد...

و یا كابوسهای شبانه ام را نمی داند...

با این همه ، نازنین ، این تمام واقعه نیست...

از دل هر كوه كوره راهی می گذرد...

و هر اقیانوس به ساحلی می رسد...

و شبی نیست كه طلوع سپیده ای در پایانش نباشد...

از چهار فصل دست كم یكی كه بهار است...

من هنــوز تورا دارم..

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: